Onlar ki severek çocuklar gibi çocuk, saygı duyarak büyükler kadar büyük, herkese “abi” olabilen insanlar...Vakur, babacan, beyefendi…Taşıdıkları değer kadar ağır abiler…Attıkları her adım, sarf ettikleri her söz ile büyüyen, bizleri büyüten, büyüleyen abiler. Beşiktaş’ın mendirekleridir onlar.
Etraflarında başka bir hale vardır bu abilerin. İçini ısıtan, en kederli anında yüzüne bir gülümseme yayan, en yılgın olduğun anlarda sana direnç veren abiler…Ve üzgün yüzün dökülünce avuçlarına, umut olabilen bu insanların etrafındaki o ışık huzmesi yarar karanlığı. Beşiktaş’ın yakamozlarıdır onlar.
Şirazesi kaçınca hayatımızın, nirengi olur onların isimleri; eğilmeden, yamulmadan, dimdik, sabitte bir abide gibi durur, bir yaşanmışlık örneği sunarlar. İnsanin darmadağın olmuş halini şöyle bir toparlarlar sanki. Bakışlarını üzerinde hissedersin. Yine, yeniden dedirten hayatlardır.Yüreğimizin santrasında onların izi kalır.
SonBarikat
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder