İçimizden bir fidandı Davut Karakaş...
Kapalı tribünün gülen gözlü yiğit neferiydi...
23 Mayıs 2008'de gitti...
Bize sevgiyi işaret ede ede, göstere göstere, parmağını gözümüzün içine soka soka çekti gitti...
Davut kurşun gibi gülerek gitti...
Davut bizi bırakıp gitmezden önce hala kombine alma derdindeydi...
Yine o melun hastalığa yakalandığında da kombine telaşına düşmüş ve aldığı kombineyle sadece 2 maça gelebilmişti...
Trabzon maçı öncesiydi sanırız, resimdeki gibiydi aynı...
Biz ona moral vermeye gitmemiş o bize moral vermeye gelmiş gibiydi...
Davut tek tek gelenlerle ilgileniyor herkesin halini hatırını soruyordu...
Hastalığını "ti" ye alan bir hali vardı...
Dedik ya sanki o bize moral veriyordu...
Ve anası elleri öpülesi güzel insan...
Oğlunun arkadaşları gelmişti ya o ağlamaktan kuruyan göz pınarlarından iki damla yaş süzülürken, gülümsemişti bize..."Davut iyi olacak" diyebilmişti...
Böyleydi Davut...
Ruhunu kolay kolay teslim etmedi...
Ölümse ölüm, yaşamaksa "hep birlikte göreceğiz" diye diye, gayretini yaşamaya yönlendirdi... Fakat bedenine söz geçiremedi...
Yüzlerini hiç görmesek de, isimlerini hiç bilmesek de, biryerlerde bizlerden bir canın canı yandığında sol yanımız bir başka sancır...
Yanımızdakinde daha bir sancıdı sol yanımız...
İLK MAÇTA "GÜNDOĞDU" SENİN İÇİN DAVUT KARDEŞ...
YUMRUKLAR SENİN İÇİN HAVAYA !!!
RUHUN ŞAD OLSUN...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder